Over een moedig meisje dat haar operatie trotseerde alsof het niets was

Met de duim omhoog vertrok ze naar het operatiekwartier. Al lachend omdat ik een muts op moest zetten en zij het privilege kreeg om dit resoluut te weigeren. Ze wist wat ging gebeuren en ze had er vrede mee. Ik voelde hoe sterk ze zich hield. Ik voelde hoe sterk ik mezelf hield terwijl ik alleen maar wilde huilen en schreeuwen van onmacht en verdriet. Ze mocht op mijn schoot in slaap vallen terwijl ik ons liedje voor haar zong. Haar achterlaten, brak mijn hart in duizenden stukken maar ik wist dat het moest gebeuren.

Het doel van de operatie was om zoveel mogelijk weefsel weg te halen op een veilige manier zonder risico’s te nemen. Dit is slechts stap 2 van een lang behandeltraject maar dat wisten we. Er kon minder weggehaald worden dan eerst gedacht maar wat weg is, is weg.

Ik zag haar erna op de intensieve zorgen. Met haar bolle wangen en haar zachte huid. Al slapend, vastgemaakt aan talloze buizen, kabels en infusen. Een beeld waarvan ik op voorhand wist dat ik het te zien kreeg. Ze zag er vredig en comfortabel uit dus het stelde me gerust. We waren erbij toen ze wakker werd en opnieuw stonden we versteld van haar kracht. Ze deed enorm haar best om alle bevelen op te volgen zodat ze vlot van de beademing kon worden afgehaald.

Daar sta je dan als ouder. Je voelt alle emotie die je ook maar kan voelen. Ik voelde de liefde door mijn hele lijf razen en terwijl ik haar hand vasthield, voelde ik onze sterke connectie. Dat ik een prachtig kind op de wereld had gezet, wist ik al. Dat ze sterk en dapper was, wist ik ook al. Maar ik kon alleen maar met open mond vol bewondering naar haar blijven staren. Ik keek naar haar en ze keek me aan. Denk dat we allebei beseften dat we blij waren elkaar terug te zien na deze zware operatie. Die liefdevolle oogjes deden me denken aan de dag dat ze geboren werd. Ze kon niet wachten om er uit te komen zo vlot ging het. Toen we elkaar voor het eerst zagen in de bevallingskamer, voelde ik identiek hetzelfde als op dit huidige moment op intensieve zorgen. Een blik gevuld met warmte, liefde en een extreem sterke band.

Ik voelde me angstig worden omdat ik wist dat ze die nacht alleen moest slapen. Hoe moest ik haar dit in hemelsnaam duidelijk maken? Met een laatste restje moed dat ik nog in me zitten had, vertelde ik haar dat we niet bij haar mochten blijven tijdens de nacht. Het voelde onnatuurlijk. Zonder haar.

Het voelde alsof ik haar teleurstelde. Ze wist dat ik haar nooit alleen zou laten en plots komt het moment dat je ze alleen moet laten. We wachtten tot ze sliep en vertrokken stilletjes met een krop in de keel.

Ik liet mijn kind los op een moment dat je ze net niet wilt loslaten. We wisten dat ze in goede handen was maar het voelde niet juist. Toch deed ik mijn best om te vertrouwen op de kunde van een ander.

Het werd een rustige nacht.

‍