Over volhouden, voltijdse battles en leefwerelden

Mijn hersenen spinselen vele verhalen maar het lijkt alsof ik het niet meer krijg neergepend.

Als je een stukje uit ons leven plukt, blijft er weinig over van “normaal”. Toch is het zo dat de drukte alleen maar toegenomen lijkt. We zijn ondertussen een hele poos verder en het leven gaat gewoon verder.
Op onze manier “verder”.

Het thuis zijn, doet ons allen goed.
Ook al is het niet gemakkelijk.
We dachten dat het gemakkelijker zou worden.
Maar dat is het dus niet.
Ik reed een hele tijd lang elke dag naar Leuven. En iedere dag was anders ingevuld.
Elke dag droeg een andere kleur.
Ik geraakte op, maar gaf niet op.
Ik geraakte leeg maar bleef verder gaan.
Ik hapte naar adem maar bleef verder ademen.
Ik was omringd door vele mensen maar voelde me alleen.

De dag van kerstavond was de laatste bestraling. We lieten het “uzet” achter ons met een glimlach en een nonchalante “doei”.
En dan was er kerstmis. Een feestdag waar we sinds vorig jaar met zijn allen met een grauwe blik naar terugkeken. Maar kerstmis werd dit jaar een warm feest met teveel cadeaus en lekker eten. Goddank want ik hield altijd zo van kerst.
En zo vloog het jaar voorbij in een vingerknip ook al duurde deze 365 dagen lang.
Ik praat over onze situatie alsof dit normaal is terwijl dit allesbehalve normaal is. Het is gemakkelijker om om te gaan met de situatie als je het als “nieuw normaal” beschouwt.

Maar alles is dus anders.

Inez liet me een tijdje geleden een filmpje zien van zichzelf op mijn gsm. Mijn schattig blond klein mensje die voluit iets aan het vertellen was.

Dat stemmetje.
Die ogen.
Terwijl mijn hart warm werd bij het zien van deze beelden, draaide mijn maag zich tegelijkertijd ook letterlijk om.
Ik besefte achteraf dat ik rouw. Ik verloor mijn kleine onschuldige gezonde meisje. Het klinkt zo vreemd om te zeggen maar ik moest wel ineens afscheid nemen van de onschuld, de blonde lokken, het normale kleutergebeuren, de ondeugd en die fonkelende ogen.
Inez is uiteraard Inez, begrijp me niet verkeerd.
Ze is er nog maar de Inez van vroeger is er niet meer. We verloren een volledig normaal jaar van haar leven.
Van haar opgroeien.
Ze werd groot op een “andere manier”.

Hoewel ik alle mensen al het goede van de wereld toewens, had ik gewoon ook graag een normaal jaar gehad in plaats van dit.

In mijn oncologische leefwereld denk ik: hou uw mond en klaag niet. Wees dankbaar dat we zo ver geraakt zijn.
In mijn “gewone” wereld moet ik mezelf er soms aan herinneren dat het niet “zomaar iets is” dat wij hebben moeten doorstaan.
Wij maar vooral zij.

Ik merk dat ik gewoon maar blijf gaan.
Typisch: blijven gaan tot ik neerval.
Enkel dat neervallen, kan nu niet.
Hoewel ik val, blijf ik verder rennen in dit vreemde nieuwe leven gevuld met spuiten, sondes, zorgen, medicatie, frustraties, angsten en onzekerheden.
Ik lach naar de buitenwereld maar diep vanbinnen voel ik me wegzakken in mijn eigen wereldje.
‍
Doodop.
‍
Een hoofd vol zorgen.
Hunkerend naar het “zorgeloze”.
Mensen willen me helpen.
Maar dat is niet altijd mogelijk.
Ik moet hier doorheen. Wij moeten hier doorheen.
Hoewel het contrast met mijn vroegere denkpatroon er wel is. Voordat Inez ziek werd, werkte ik veel.
Te veel.
Het leek alsof ik was geprogrammeerd met de gedachte dat een mens veel MOETwerken.
Ik besloot van job te veranderen omdat ik mijn kinderen teveel miste en dat deed me echt deugd. Geen leiderschap meer.
Als fulltime manager voelde ik me elke dag een beetje “sterven”.
Ik verloor langzaam mezelf na een tijd. Mijn eigen waarden en normen werden aan de kant geschoven voor het werk terwijl mijn hart zei: STOP.
Mijn nieuwe job stond me op het lijf geschreven…
Maar na twee weken werd ik in een andere “job” gegooid… Die van het voltijdse zorgende moederschap met zoveel rollen tegelijk die ik moet vervullen.

Ik koos daarvoor toen we besloten om kinderen te krijgen.
Maar niemand kiest hiervoor hoewel ik me schuldig voel door dit neer te typen.
Mijn zorgende ziel gaat doorheen de goede en de slechte tijden. Punt.
En ik geniet van de “tijd”. De tijd die ik heb met onze kinderen. Kostbare tijd die ik voorheen als vanzelfsprekend vond.
Ik ben zo dankbaar dat ons gezin zo hecht is.
Dankbaar maar ook fier.
Dat hebben WIJ gedaan.