Over magische momenten in een veel te drukke ongewilde wereld waar we het beste van proberen te maken

“Jij en ik zijn ma ma ma ma magie” knalt het door de luidsprekers van mijn auto.

‍

Inez is zoals elke dag vaste dj onderweg. Ze geniet van de vrijheid die ze krijgt om de nummerkeuze volledig zelf te bepalen want soms moet ze dat delen met haar zus en iedereen weet dat dit al eens kan leiden tot een discussie.
Het is een koude ochtend en we zitten al vroeg in de file verzeild op de autostrade richting Leuven.
We kijken rondom ons.
Genieten van elkaar en dansen mee op de muziek.
Op onze eigen manier.
Plots voel ik een koud warm handje mijn hand vastgrijpen. “Jij en ik zijn magie mama” zegt ze plots.
De warmte van het moment overstijgt mijn zetelverwarming. “Zijt daar maar zeker van” antwoord ik en we zingen luidkeels mee met dit magisch lied dat mijn hart sneller doet kloppen door het moment dat ik op dat moment onderga.
En wat voor een moment zeg ik u.

We zijn ondertussen een week thuis maar zijn genoodzaakt om elke dag op en af te rijden om haar medicatie te krijgen. We “mochten ook blijven” maar dat zou puur uit gemak geweest zijn. We vinden het samen zijn als gezin nu eenmaal belangrijker en ik ben mama van twee kinderen die me allebei even hard nodig hebben.
Dus we gingen naar huis.
Met frietjes en veel lawaai.
Ruziënde kinderen op de achterbank door de uiteenlopende muziekkeuzes.
Maar thuis is thuis.
En ook al is het “druk”, we maken er het beste van.
Samen is samen in elke vorm van het woord.
Die “drukte” is wat me af en toe een diepe zucht doet slaken hoewel ik altijd in een waas van drukte en stress heb geleefd de afgelopen jaren.
“Nu niet zeuren Vossen” denk ik bij mezelf. Ik weet dat ik dit kan.
Ik kan dit echt. Deze drukte.
Is het fout dat ik dan terugdenk aan de enorme drukke periodes in mijn leven die ik ook gewoon heb “getrotseerd”. De emotionele balast was wel niet te vergelijken met dit. Totaal niet zelfs.
Dit is echt iets dat je niet wilt meemaken als ouder. Als mens.
Toch zijn er nog steeds mensen zijn die het nodig achten me te vertellen hoe ik mijn leven moet leiden. Met de beste bedoelingen.
Maar een kind ben ik niet meer hoewel mijn innerlijk kind enkel de primaire behoefte heeft om zich veilig, warm, gerespecteerd en geborgen te voelen.
“Loslaten” klinkt het dan.
Wat wat moet ik dan loslaten? Ik heb structuur en totaal geen structuur maar als er chaos in mijn hoofd ontstaat dan is er ook effectief “chaos”. Mensen die me goed kennen weten dit.

Dit is mijn leven.
Mijn gezin.
Ik leid mijn leven.
Ons leven.

Toen ik me nog elke dag kapot werkte in de grootste stress die een mens zich kan inbeelden, hoorde ik dat nooit.
“Loslaten”
Verschrikkelijk woord is het.
Ik besluit het langs me neer te leggen en laat de stress die het me geeft los.
Ik leid en ik lijd.
Mensen leggen de nadruk te fel op dat “lijden”. Als mama van een ziek kind word je precies onmiddellijk in een soort slachtofferrol gestopt.
Pats daar is de stempel.

‍
Moet ik nu continu treuren zodat mijn kind constant een droevige mama heeft….

Uiteraard had ik het graag allemaal anders gezien. Maar de situatie is wat het is en we zijn zelf in de mogelijkheid om te bepalen hoe we ermee omgaan.
We bepalen zelf hoe we ons leven leiden en lijden en bepalen zelf onze grenzen.
En we laten het tot ons komen.
Met of zonder lach.
Met of zonder traan.
Want verdriet hoort net als vreugde bij het leven.

Ik wou dat we dit niet moesten meemaken. Ik wens dat echt.
Maar ik weet dat we niet mogen blijven “hangen” in deze wens.
Wat als…
Nee het is nu het moment waar we in leven.
Daarom gaan we liever per vier.
In plaats van per twee.
Met en zonder stress.
In een drukte.
Waar we samen in overleven.

‍