Over de 41e keer vieren, confetti en verscholen emoties op de badkamer

Ik wil nog zoveel verjaardagen samen vieren, denk ik bij mezelf

“Mama, papa heeft vlaggetjes voor jou gekocht en ook confetti.”
Inez ligt in haar bedje na een “best wel goede nacht”. Ze weet dat ik jarig ben en ze wilt “het geheim” niet verklappen. “Ik ben bang van confetti mama, wil je vragen of papa dat niet gebruikt want dat is een kanon”.
Ik glimlach en stel haar gerust dat niets moet dat zij niet wilt. Ze wrijft met haar zachte handje over mijn wang en glimlacht naar me. Ik voel mezelf smelten van de liefde. Wat is ze toch mooi en fantastisch. Ik kus haar zachte handje en zeg haar dat ik blij ben dat zij mijn kindje is.
Ik zucht diep en kan niet stoppen met naar haar te kijken.

“Mijn verjaardag”
Ieder jaar is dit voor mezelf wel een dag om naar uit te kijken. Ook al word ik ouder, het kind in me maakt op die dag telkens een klein vreugdedansje hoewel ik allesbehalve graag “verjaar”. Maar elke 23e november sta ik stil bij het feit dat ik in het leven sta zoals ik er “sta”. Met mijn eigen waarden en normen werp ik ieder jaar een soort terugblik op mijn leven tot nu toe.
Ik zucht nog dieper van ongeloof over wat we het afgelopen jaar allemaal hebben doorstaan.
“Waarom wij toch?” is iets dat door mijn gedachten jaagt als een storm die al mijn emoties overhoop blaast.

Dit jaar voelt het anders.
Het is de eerste verjaardag in mijn leven (buiten die waar ik opstond met een gigantische kater van te feesten) waarop ik me “anders” voel. Ik voel me zo kwetsbaar, zo fragiel, zo labiel.
Daar is die rollercoaster van emotie weer. Hai toch Ellen.

We zijn in het ziekenhuis en ik ben overdonderd door angstaanvallen van de afgelopen week.
Wat een week was het.
Ik werd geconfronteerd met zoveel feiten en gevoelens die mij deden breken.
Doorgebroken.
Een knak en een krak tegelijk.
Het verlies van een speciaal persoontje die een enorme indruk op me had nagelaten. Opgesplitst zijn.
Ik miste het “ons”.
Angstig afwachten op resultaten.
Mijn verjaardag vieren in het ziekenhuis is voor mij helemaal ok zolang ik maar bij mijn gezin kan zijn. Het maakt niet uit waar wij zijn trouwens. Wij kunnen overal feest vieren zeg ik u.

Ik voel me droevig worden want de realiteit steekt als een doorn doorheen mijn ziel.
“Ik wil nog zoveel verjaardagen samen vieren” denk in bij mezelf en de angst overvalt me opnieuw.
Ik ervaar heftige emoties die ik wederom moet onderdrukken. Ik wil niemand tot last zijn en al zeker niemand overstuur maken.

Yves en Sia komen de kamer binnen en het “confettischot” wordt gegeven. De kamer vult zich met vrolijke kleuren en slingers en Inez verandert van angstig naar blij.
“Waar is dat feestje” gilt ze door de kamer. We nippen champagne en klinken op ons.

Ons.

We besluiten foto’s te maken. Gekke foto’s van ons vier.
Plots krijg ik het zwaar.
Heel zwaar.
“Ik wil nog zoveel jaren foto’s maken” en onderdruk opnieuw mijn angsten en emoties en probeer te genieten van het moment hoewel dit fout klinkt als ik het noteer.
Ik GENIET.
De confetti ligt verspreid over de gehele vloer van de ziekenhuiskamer. Plots krijg ik een “kronkel” omdat dit ook zichtbaar is op de gang.
“Mag ik hier wel feestvieren”.
“Is dit niet ongepast”.
Duizenden gedachten overvallen me en ik blokkeer.

“Mama ben je boos?” wordt er aan me gevraagd.
“Neen ik ben niet boos”.
Ik ben boos op de situatie. Ik wordt overvallen door verdriet en ik trek me even terug op de badkamer waar ik een tijdje voor me uit blijf staren.

Alles wil ik geven voor mijn kinderen zeg ik u.
Alles.
Maar op dit moment lukt het me amper om recht te staan.
Ik voel me wegzakken in een zee van verdriet en als ik dreig te verdrinken, komt Yves binnen om me te redden uit mijn cocon van miserie.
Men denkt dat ik boos ben door confetti snippers op de gang.
Maar dat ben ik niet.
Mijn hoofd is onrustig.
Mijn ziel voelt gebroken.
Ik hunker naar “normaal”.

Herpak u Vossen.
Ik kijk naar mezelf in de spiegel en ik probeer diep in mezelf te kijken.
“Je kan dit wel.”
“Ik kan dit.”
“Wees nu eens jarig zonder nadenken.”
Het lukt me en ik kan mezelf terug in het gareel krijgen terwijl ik me schaam omdat ik in anderen hun ogen “bagaar maak voor niks”.

En zo ging mijn verjaarDAG voorbij en ben ik dankbaar.
Dankbaar dat we dit samen hebben kunnen vieren.

Wat hou ik van deze drie mensen.
Wat hou ik van ons vier.

Liefde is alles.

En alles is liefde.

‍