Over boosheid op de wereld, torenhoge muren en een hart dat kapot voelt

Mijn hoofd tolt. Mijn rug zit vast en mijn hart voelt verdoofd.

De barre kille muur rond mijn gevoelensbarrière wordt hoger met de dag. Ik word gekatapulteerd met extra zorgen en nieuws over anderen en dat raakt me tot het diepste van mijn ziel. Ik voel maar heb mijn muur nodig om dit te overleven, deze gevoelens.

Het feit dat we voorzichtig positief nieuws kregen, gaf me een hele korte boost die werd afgelost door een hoog gehalte aan machteloosheid en boosheid. Inez kreeg dan net de pech om gevangen te worden door verschillende boosdoeners waar haar immuunsysteem niet tegen bestand is.

Ok geen extra kwaadaardigheid, maar toch extra zorgen. Dit in combinatie met de rotheid van deze wereld. We leven in een wereld waar de “goede mensen moeten lijden”. Je zit zelf in een situatie die je geen ander toewenst. Horen dat een ander die je nauw aan het hart ligt, minder positief nieuws krijgt, raakt me enorm.

Het vernietigt mijn geloof in het goede. Maar ik weet dat we met zijn allen door moeten.
We moeten volhouden.
Ik kijk naar onze dochter en denk terug aan hoe ze was voor ze ziek werd.
Ik vraag me af wanneer haar ziekte effectief “begon”. Vorig jaar viel het me wel plots op dat er een bepaalde dofheid in haar haren opdook. De stralende glans was niet meer. Wie denkt er dan in hemelsnaam aan de kans dat een agressief neuroblastoom haar hele buik over aan het nemen was.

Ik vloek er hardop van en denk terug aan Inez met de blonde lokken, de guitige glimlach en haar mond vol choco.
Stiekem snoepjes eten.
Al dansend door het leven.
En kijk haar nu.
“Kan een moederhart nog meer breken dan het nu al gebroken voelt”, vraag ik me af. Het lijkt alsof ze een ander kind is geworden.

Zo groot.
Zo hard.
Zo sterk en oh zo kwetsbaar.
Ik wou dat ik alles kon overnemen. Alles zeg ik u.
‍
De terugkeer naar het ziekenhuis was even wennen. In onze hoofden dachten we dat het gewoon iets banaal zou zijn.
Maar we weten nu al dat we minstens twee weken hier zullen verblijven. En ze aanvaardt het. Omdat ze weet dat het niet anders kan.

Ze vecht.
Ze relativeert. “Want ze heeft dieper gezeten dan dit”.
Maar waarom eigenlijk. Waarom moet je dit nu weer doorstaan.
Waarom moet je dit ondergaan.
Dappere strijder.
Moedige krijger.

Ik kan niet trotser zijn dan ik nu al ben.

‍