Over een bevreesd wasmoment in een onnatuurlijke omgeving

Het bedbad

Vier dagen lang om de vier uren wassen en alles ontsmetten.
Het is donderdag avond 20u. De wekker voor het ”wasmoment”  galmt door de kamer. Inez ligt in een diepe slaap in haar bed. Stilletjes bereid ik alles voor. Ze slaapt dit keer wel echt vast. Hoe ga ik dit ik hemelsnaam aanpakken want ik moet haar tot in de badkamer krijgen op een comfortabele en veilige manier.
Ik probeer haar wakker te maken maar krijg geen reactie. Vanbinnen vloek ik.
“Zou ik haar in bed wassen” is mijn volgende gedachte. Het maakt me angstig in een fractie van een seconde. Ze was een uur geleden kotsmisselijk en nu slaapt ze. En dan moet ik haar juist NU gaan storen in bed. Mijn brein knettert.
Toch raap ik mezelf bij elkaar en weet ik dat ik dit kan zonder haar te storen want ik heb dit zo vaak gedaan. Alleen niet bij haar en al zeker niet in zulke omstandigheden.
Mijn gedachten dwalen even naar een moment van vroeger toen ik als diensthoofd mijn team bewust wilde maken van de impact van de manier waarop je een bedbad geeft aan iemand. “Het is als een dans rond je bewoner” zei ik vaak. Ik glimlach even bij de gedachte en besef dat het in deze kamer bij mijn eigen kind niet anders is dan bij al die mensen die ik al geholpen heb in mijn leven. I CAN do this.
Ik pas mijn organisatie aan en ik voer het bedbad uit als een liefdesdans rond haar kleine lichaam. En ik merk dat ze half wakker is maar dat ze zich ontspannen voelt.

Ik krijg voldoening bij mijn manier van aanpak en voel me stiekem fier op mezelf dat het me is gelukt. Ik heb mijn zieke dochter een bedbad kunnen geven op een manier waar ik naar streefde. Het verbaast me dat je die techniek niet verleert en het voelt vertrouwt. Ik besef dat ik al die bedbaden met zoveel liefde gaf in het verleden. Ik besef des te meer hoeveel liefde ik voel voor dit fantastisch speciaal persoontje dat zalig blijft verder slapen.

‍