Over een soort lift met op elk verdiep een bijkomende klacht

Tot bloedens toe ‍

“Inez kan het extra medicijn thiotepa krijgen”. De woorden klinken me nog helder ik de oren alsof het gisteren was. Gemengde gevoelens van geluk en angst gingen gepaard met dat ene moment. We wisten dat thiotepa akelige bijwerkingen zou hebben. “Zoals alle andere chemotherapie” dacht ik….
De afgelopen week was geen rollercoaster maar leek eerder alsof we in een soort lift zaten met op elke verdieping een bijkomende klacht. Van een pijnlijke huid naar misselijkheid maar ook van een pijntje in de keel tot een brandende pijnlijke mond keel en slokdarm.
“Er zat wat bloed bij toen ze moest overgeven” zei Yves me een paar dagen geleden. Ik huiverde toen ik het hoorde maar ze hadden het goed opgevolgd op de afdeling en het bleef beperkt. Toch begonnen verschillende bellen in mijn hoofd te rinkelen en daar kwamen de doemgedachten al aanzetten. Het stabiliseerde zich dus ik dacht “dat het ergste door was”.

Als verpleegkundige heb ik al veel dingen gezien, gehoord en gevoeld. Binnen mijn moederschap heb ik het afgelopen half jaar teveel dingen gezien, gehoord en gevoeld maar hoe ik Inez op dit moment zie, doet mijn maag draaien en blokkeert elke cel in mijn lichaam.
Dit heb ik nog nooit gezien, gehoord of gevoeld. Wat een strijd seg….
Het maakt me zo droevig omdat ik haar kranige ziel zie afzien. En nog steeds geen seconde klagen of treuren.
Mijn arm meisje toch.
Haar kwetsbaarheid schiet als een dolk in mijn hart. Ik zie flitsen van haar leven als ik naar haar kijk. Beelden van haar als baby tot onze vrolijke wittekop tot nu.
“Wat moet jij toch allemaal ondergaan” denk ik bij mezelf en ik krijg het moeilijk. De tranen schieten in mijn ogen en ik weet dat ik ze moet verbijten. Het moet!
Mijn aanwezigheid geeft haar de kalmte die ze nodig heeft. Ze weet dat Yves straks ook hier is en dat stelt haar gerust. Vandaag moeten we als mama en papa langs haar bed staan. Samen. All eyes on her.
Niet alleen onze ogen maar ook onze handen want wat wordt ze rustig als ze onze hand kan vasthouden. Zachtjes streelt ze over mijn arm en het geeft me kippenvel. Ik geniet van haar aanrakingen en moet terugdenken aan toen ze baby was en ze niet zonder mijn hand kon slapen. Het was zelfs zo erg gesteld dat ik genoodzaakt was om een “nephand” te bestellen op internet om haar (en mezelf) de rust te gunnen. Een week nadien ontvingen we een “nepvoet” uit China. Een anekdote die we nog vaak naar boven halen en die me op dit moment doet glimlachen.
Toen waren we nog onwetend over wat de toekomst zou brengen. Wat waren we zenuwachtig om twee kinderen groot te brengen en wat deden we dat goed samen. En kijk nu….
Haar lichaam voelt warm aan hoewel ze geen koorts maakt. Nog niet alleszins.
Haar hele keel, slokdarm en zelfs dieper is ontstoken. Tot bloedens toe.
Samen bloed ik met haar mee terwijl ik haar aanmoedig om vol te houden. “Het gaat beteren Inez, we moeten geduld hebben” zijn de woorden van de dag. Ik weet en voel dat het zal beteren en het feit dat de verpleegkundigen en de arts niet ongerust opkeken bij het zien van al dat bloed, stelde me ook wel wat “gerust”.

Wat zie je af mijn lief kind zonder het te willen laten zien. Kon je maar voor even het “sterk zijn” loslaten en eens goed huilen om te ontladen. Terwijl ik dit neerpen, besef ik dat ik mijn eigen advies ook moet volgen.

‍