Over hechte banden, verjaardagen en moeilijke gesprekken

"Mama, kunnen kindjes ook dood gaan?"

Mijn hart stopte even met kloppen en mijn brein sloeg tilt. Ik moest even in een sneltempo bedenken hoe ik hier op ging antwoorden zonder dat ze merkte hoe erg deze vraag me raakte.
Het was de verjaardag van mijn metekind Lias en we gingen hem verrassen aan de schoolpoort om hem dan mee te nemen naar de speelgoedwinkel zodat hij zelf een cadeautje kon uitkiezen. Inez was in haar nopjes want ondanks dat ze samen veel ruzie konden maken voor haar ziekte is het heel duidelijk dat deze twee niet zonder elkaar kunnen. Toen Lias ons opmerkte, zag ik zijn ogen stralen van geluk en met een glimlach tot aan zijn oren werd hij overvallen met de intentie om aan iedereen die rond hem stond te vertellen dat dit Inez was.
Mijn adem stokte en ik merkte dat ik hier emotioneel van werd.
Snel mijn tranen verbijten…
Plots voelde ik twee andere oogjes naar me staren en ik zag Cilou, het kindje van mijn stiefzus. (Stiefzus is een vreemd woord want Cilou haar mama is al meer dan 20 jaar in mijn leven en voelt meer als een zus) Ik besefte dat het van kerstmis geleden was dat ik haar in real life gezien had. Ik zag dat ze twijfelde terwijl ze bleef kijken dus ik vroeg haar of ze Inez herkende. Ze bevestigde dit heel duidelijk door enthousiast met haar hoofd te knikken en ze zei dat ze Inez al op foto’s had gezien. de Inez zonder haren dan toch....Opnieuw moest ik mijn tranen bedwingen.
We hebben zo afgezonderd geleefd dat je niet beseft wat een impact het kan hebben om iemand terug te zien. Deze drie kleine mensjes hebben duidelijk een diepe connectie. Ik voelde het terwijl ik daar stond in het midden van de speelplaats. Ik nam Lias en Inez mee richting auto en voelde de kriebels in mijn buik. Een gelukkig gevoel. This is love.

In de auto voerden we het ene na het andere gesprek met uiteenlopende onderwerpen. Tot op het punt dat ik Lias uitlegde dat we binnenkort voor een lange tijd in het ziekenhuis moeten zijn. Hoe leg je in hemelsnaam uit aan een kind van vijf dat zijn nichtje voor zes weken in strikte isolatie zal moeten leven? Ik deed een poging en vroeg hem ook of hij het zag zitten om op bezoek te komen in het grote ziekenhuis. Ik stond versteld van de manier waarop Inez me aanvulde en hem geruststelde met het feit dat ze elkaar konden blijven zien achter een glas en dat ze zelfs met elkaar zouden kunnen spreken. Op een gegeven moment begon Lias over moeke maval. Moeke maval is mijn oma die gestorven is toen we nog maar pas twee weken in het ziekenhuis waren en de diagnose neuroblastoom hadden gekregen. “Meter Ellen, wist jij wel dat moeke maval dood was?” Ik stelde hem gerust met de woorden dat ik wist dat moeke nu veilig in de hemel is en dat oude mensen nu eenmaal doodgaan en dat de dood ook bij het leven hoort.
“Hoe geraken die mensen dan tot in de hemel mama?” vroeg Inez me.
Ook hier had ik een pasklaar antwoord voor.
Er viel een stilte die hun allebei ruimte gaf om na te denken. Ook voor mezelf want ik besefte dat ik niet altijd de tijd heb gehad om te beseffen dat mijn oma effectief gestorven is.
‍

En toen kwam het. “De vraag”
“Mama, kunnen kindjes ook doodgaan?”
Ik besloot in een mum van tijd om  mezelf af te sluiten van alle emoties. “Ja Inez. Kindjes kunnen doodgaan maar dat gebeurt niet vaak maar het gebeurt jammer genoeg wel.” Ik hoopte diep vanbinnen dat ze hier niet dieper op in zou gaan tot ik besefte dat stilzwijgen ook niet ok is. Ik moest haar meer duiding over geven zonder haar af te schrikken over haar eigen situatie. “Kindjes kunnen doodgaan als ze heel gevaarlijke dingen doen zoals uit een raam hangen, op straat lopen zonder uit te kijken, van een dak afspringen….”
Terwijl ik voorzichtig in de achteruitkijkspiegel keek, zag ik haar mooie zorgeloze gezichtje. Mijn antwoord sloeg aan en het onderwerp werd een beetje terug geschroefd. In een mum van tijd zaten deze fantastische twee kleuters te fantaseren over Sinterklaas, haaien en unicorns.

Ik keek opnieuw in de spiegel maar dit keer keek ik mezelf aan. Ik trok mijn  wenkbrauwen op en zuchtte diep. Wat een vermoeiend gevoel om telkens met je beide voeten terug op de grond terecht te komen. Wat een vervelend gevoel als je over een moeilijk onderwerp moet praten met een kind zonder te weten of hetgeen je zegt wel “ok” is.
Vijf minuten later stopten we aan de speelgoedwinkel. Hand in hand gingen ze naar binnen en niemand die nog nadacht over de dood in welke vorm dan ook.

Lias vond zijn cadeaus terwijl Inez niet van zijn zijde week.

‍