Over hoe een zwart gekleurde datum terug mooie kleuren kreeg

Een datum dat veel pijn met zich meebrengt.

Exact twee jaar geleden verloor ik mijn beste vriend. En net vandaag mogen we naar huis. Precies alsof het universum me duidelijk wilt stellen dat ik me moet vastklampen aan het positieve. En dat doe ik ook want amai wat een rollercoaster was dit.
Inez heeft na haar operatie vier nachten alleen moeten slapen op intensieve zorgen. Wat brak mijn hart als ik haar huilend moest achterlaten. Het verdriet was gelukkig snel voorbij. Het deed me terugdenken aan de tijden in de crèche. Kind afzetten, van uw hart een steen maken en door.
Urenlang bracht ik alleen door in het ziekenhuis. Al wachtend tot het bezoekuur begon. En terwijl ik wachtte, probeerde ik te genieten van de stilte rondom me en deed ik een poging om mijn gedachten en gevoelens een plaats te geven. Maar dat lukte moeilijk. Het leek alsof mijn lichaam en geest gewoon “aanwezig” waren op dat moment. Vooruit kijken en hopen op beterschap.

En die kwam er snel nadat de pijn onder controle was. Eens op de afdeling keken we allemaal met bewondering toe hoe positief dit zalig kleine mensje was. Al snel kwam ze uit bed en na een dag zat ze op de fiets door de gangen van het ziekenhuis te crossen.
Wat een kracht. Wat een pracht.
Terwijl ik dit neerschrijf kijk ik hoe druk ze bezig is met de rekenmachine app op haar tablet. Wat is ze er op vooruit gegaan.
Het valt me op dat haar haren sterk gegroeid zijn. Haar wimpers en wenkbrauwen zijn ook terug lekker aanwezig als nooit tevoren.

Hai toch moet ze die binnenkort weer “afgeven”. Net als haar vrijheid die al zo beperkt was. Binnenkort krijg ze chemo waarvoor ze 4 weken in een isolatie kamer zal moeten doorbrengen. Mijn maag draait bij de gedachte maar langs de andere kant weet je dat we “door moeten”.
Ik kijk uit het ziekenhuisraam en mijmer weg. Ik denk aan die bepaalde dag twee jaar geleden. Ik had veel stress want ik moest nog een presentatie voorbereiden op het werk en mijn bachelor proef moest afgewerkt worden. Alles stond in het teken van mijn school terwijl op dat moment alles in het teken had moeten staan van hem. Jens dus.
Ik kreeg die dag te horen dat hij vermist was en diep vanbinnen wist ik het al…. Alsof ik het voelde. Ik besloot om mijn schoolwerk aan de kant te smijten en ik wist dat ik hierdoor de deadline niet zou halen. Maar dat boeide me niet meer.
Toen ik naar Tongeren reed om hem te zoeken, voelde ik het nog meer. Ik ben er ook nog steeds van overtuigd dat hij wou dat ik hem vond. Dat wij hem vonden want ik was niet alleen. Goddank.

Terwijl ik door mijn raam kijk, zie ik plots de zon verschijnen en ik glimlach. Hij geeft me een teken dat het ok is en ik voel me krachtiger worden dan ooit.
Ik was er van overtuigd dat 16 mei voor eeuwig ne “ mottige datum” zou blijven. Een datum die een grote leegte in mijn leven heeft achtergelaten. Vandaag kwam daar verandering in.

So today is a good day to remember.

Ook van op afstand zorgt hij op zijn manier dat ik me beter voel. Dat was zijn zorgzaamheid toen en typeert hem tot op de dag vandaag nog steeds.

‍