Over lege pagina's, breinblokkades en een hart van steen

We zijn ondertussen een hele tijd verder.

Ik kon even niets meer neergeschreven krijgen. Ik geraakte niet verder dan een paar zinnen en dan werd mijn schrijven afgelost door “het zorgen voor”. En als het dat niet was, blokkeerde mijn hersenen want wat moet je altijd schrijven? Het lezen van mijn eigen zinnen maakt me soms zo triest.

Na acht weken ziekenhuis konden we naar huis. Jammer genoeg had Inez een morfine gewenning gekregen en moest ze speciale medicatie krijgen om te “ontwennen”. Om de vier uren moesten we een wekker zetten om haar dit te geven. Dit samen met een hele berg medicatie en een opbouwschema sondevoeding.
Na een week geraakte mijn batterij gewoon leeg.
Helemaal leeg.
Platten tuub.
De naslag.
Ik voelde me alsof ze me met honderden stokken sloegen alsof het nog niet genoeg was geweest.
Alsof zij niet genoeg had geleden.
Na acht weken leed moest ze een mama trotseren die amper recht kon staan.
En dat in de week dat de belangrijke onderzoeken stonden gepland.
Maar ik herpakte me. Ik moest me herpakken.
Zij deed me terug opleven met haar mooie karaktertje.
Het moest.
En even kon ik weer genieten van ons gezin.
Mijn herenigd gezin.
Vier.
Ons getal.
En zo gingen we ervan uit dat ze weer helemaal “de oude” werd.
Door haar lach.
Haar dans.
Haar humor.
En die zalige grijns op haar snoet.
Maar het genot haar zo te zien was van korte duur.
Na een dag van vermoeidheid voelden we dat er iets schortte.
Een snelle extra controle werd een ziekenhuisopname.
And so here we are again.
Ons gezin weer terug “per twee”.
En een Inez die elke dag meer en meer achteruit ging.
Ik vraag me af waarom dit universum kiest om net haar zo te pijnigen.
Waarom zij?
Waarom al deze kinderen die liggen op deze gang?
Waarom?
Het voelt zo onnatuurlijk om geen normale dingen te kunnen doen samen. Er is bijna een jaar verstreken sinds haar diagnose en we hebben zoveel moeten missen.
Zij heeft zoveel moeten missen.
Wij hebben elkaar zoveel moeten missen.
Ik wil als haar mama niets liever dan haar terecht te wijzen over het feit dat ze teveel zou snoepen bijvoorbeeld.
Een normaal iets.
Ik moet haar nu terecht wijzen omdat ze haar zuurstofmasker weigert op te zetten.
Waarom eigenlijk? Waarom dit ook nog erbij?
Ik word gestenigd met verdriet en pijn en mijn hart voelt kapot.
Hier zijn ook anderen die ik graag ben beginnen te zien. En ik voel hun pijn. Ik voel hun zorgen. Ik voel de oneerlijkheid.
Mijn hart versteent.
Mijn brein blokkeert.
Ik wilt dit niet voor ons. Ik wil dit niet voor de anderen.

We willen wakker worden.
Uit deze nachtmerrie.

‍