Over oneven getallen, opgekropte angst en malse billen

De vijftiende  

‍

Een oneven getal. De mensen die me echt kennen, weten dat ik me oncomfortabel voel bij oneven getallen. Tegenwoordig lijkt me dat allemaal niet meer belangrijk. Bijgeloof of niet. Het hielp me niet toen de diagnose van Inez werd gesteld. Dus weg met dat compulsieve gedrag en leef in het moment. Ook al is het “oneven”.
Mijn lichaam is volledig verkrampt door de stress. Pijnstillers en ontstekingsremmers zijn mijn lichamelijke redding voor het moment.
Wat een bewogen week was het.
Ik probeer te copen met mijn gedachten en gevoelens maar het lijkt alsof mijn lichaam compleet is uitgeput.
Hoe ga ik hier in hemelsnaam mee om? Ik liep afgelopen zaterdag rond in de bibliotheek van Zonhoven en stond versteld van het feit hoeveel boeken er bestaan rond bepaalde onderwerpen. Ik zag echter geen enkel boek over “hoe om te gaan met het feit dat je kind levensbedreigend ziek is”. Dit neerschrijven doet me pijn.

Mensen vragen hoe het gaat. Een normale vraag maar soms dan wil ik gewoon beginnen wenen en uitschreeuwen: het gaat niet!
Ik voel me mottig, ongelukkig, droevig en ik verga van de rugpijn maar ik hou dan stilletjes mijn mond.
Het is moeilijk om mezelf te uiten. Soms voel ik me blij, vrolijk, uitgelaten en gelukkig en dat kan ook in een paar seconden volledig veranderen. Ik wil niemand belasten of onwennig laten voelen.
Het klinkt gek maar het gaat beter met Inez als met ons. Met momenten voel ik me volledig omver geslagen door alles wat er op dit moment speelt. Toch houdt dat kleine sterke meisje me continu overeind.

Inez stelt het goed. Ze heeft terug bolle wangen en malse billen. De eetlust komt stilaan terug maar we geven haar ook nog steeds sondevoeding zodat ze alles krijgt wat ze nodig heeft om aan te sterken. Ze is terug haar eigen zelf en dat maakt ons heel gelukkig. De “inductie” chemokuren zijn achter de rug en de onderzoeken hebben vorige week plaatsgevonden. We hebben nog niet alle resultaten maar doordat ik mijn onrust had geuit over de MIGB beelden die ik gezien had, heeft de arts aangegeven dat ze geen verdere uitzaaiingen of bijkomstige tumoren hebben gezien. Alles hangt echter af van de MRI scan en de beenmergpunctie en botonderzoek.

Dat wachten is het ergste.
De krop in mijn keel lijkt alsmaar te groeien.
Toch gaat het leven gewoon door. Ook dat van ons en vooral dat van onze kinderen. Want wat beseffen we elke dag hoe gelukkig we ons prijzen met deze twee meisjes in huis. Ieder met zijn eigen karakter maar wat vullen ze elkaar aan. Mooi en droevig tegelijk om te zien.
En zo wachten we af tot we meer nieuws en duidelijkheid krijgen over wat er allemaal zal volgen.

We weten dat dit een traject van lange duur is maar we staan er voor haar. Voor Sia. Voor elkaar. En we blijven vooral gaan.
Iedere dag is een nieuwe dag. En als het ons de ene dag niet lukt dan volgt er steeds een morgen.

Dankbaar voor alle steun en liefde

We love you all

‍