Over verontrustende echobeelden, slecht nieuwsgesprekken en de start van een lange bange strijd

Hoe alles veranderde op één dag tijd.

“Ellen je moet met Inez naar het ziekenhuis voor een bijkomende scan”. De woorden van Meike, de radioloog vanuit de praktijk waar ik gewerkt had, deden me verstijven van de angst. Inez was al een tijdje aan het “sukkelen”. Ze werd soms wakker tijdens de nacht en kloeg van erge buikpijn. Bezoekjes aan spoed, pediaters en huisarts brachten niets op.

“Kliertjes in de buik”

Zien we vaker hoor mevrouw na een virale infectie. “Welke virale infectie” dacht ik bij mezelf. Inez was niet echt ziek geweest. Ik kreeg het gevoel dat ik overdreef. Men gaf me het gevoel dat ik de dingen erger zag dan ze feitelijk waren. Maar Inez bleef zich slecht voelen.

Het ging weer even beter…en dan weer niet meer. Dus besloot ik om opnieuw een echo te vragen via de huisarts.

Ik keek de radioloog aan en haar gezicht trok helemaal wit terwijl ik haar angst en zorgen kon aanvoelen. Toen ik naar het scherm keek, voelde ik dat er iets niet klopte. Het leek alsof ik het monster recht in de ogen keek.
“Dit kan niet”
“Dit mag niet”
Zoveel gedachten gingen er door mijn hoofd op dat moment. Ik vertrok met een gebroken hart en met een lege ziel en wist dat ik Yves moest bellen.
“Hoe moet ik dit uitleggen”

We moesten lang wachten op de spoedafdeling. De moed zakte in mijn schoenen terwijl op dat moment onze reis van “la vita e bella” begon.Ik snelde naar het cadeauwinkeltje voor een kleurboek, snoepjes en cola’kes om haar te paaien en haar duidelijk te maken dat alles “ok” was.
“Hoe moet ik dit aanpakken”
Haar CT scan werd een spelletje: wie kan het langst stil zijn zonder te bewegen.
“Hoe lang moeten wij wachten op het resultaat? Please laat dit allemaal gewoon een vergissing zijn ”

Er kwamen verschillende mensen ons moed inspreken. Het maakte me boos en overstuur. Ik wist en voelde dat er iets ernstig aan de hand was. Ik wist dat Meike ons niet zomaar zou doorsturen.
“Wanneer komen ze nu”
Bij elke voorbijganger keken we hoopvol op.

Tot ik hem zag.
De hoofdarts van pediatrie.
“Die man ziet lijkbleek, het is ernstiger dan ik dacht” ging het door mijn hoofd.‍

‍En daar gingen we
“Inez heeft een agressieve tumor of massa in haar buik. Jullie moeten zo snel mogelijk naar Leuven vertrekken. Ik heb reeds contact opgenomen met de kinderoncoloog ginder”.
“Ik voel me duizelig” dacht ik terwijl ik iets probeerde te zeggen maar tegelijkertijd voelde ik me helemaal wegzakken.
“Mevrouw gaat het?”

“Gadver ik ben flauw gevallen”
Ik voelde mezelf op een bankje liggen en in eerste instantie dacht ik: “Oh het was niet echt. Wat een erge droom."‍

Tot het me doordrong. Dit is geen droom.
Daar lag ik dan…machteloos en kwetsbaar te wezen terwijl we zopas het ergste nieuws van ons leven hadden gekregen.
“Neen het gaat niet. Wat een ongelofelijk stomme vraag” dacht ik bij mezelf. Ik voelde mezelf ontwaken en ik probeerde  op te staan om naar Yves en Inez te gaan.

What just happened?
Ik pakte mezelf bij elkaar en wist dat ik sterk moest zijn. Ik moest.
Mijn hoofd tolde. Alles op alles zetten Vossen.
We moesten naar huis om spullen te pakken en om Sia te zien.

 “Gaat ons kind dood?”
Een vaag vervolg het uur daarna. Ik moest Sia kort uitleggen dat we naar Leuven moesten en vertelde haar dat Inez zwaar ziek is en dat we haar moesten gaan laten verzorgen in een ander ziekenhuis.
“Inez heeft kanker” spookte het door mijn hoofd maar ik hoorde mezelf op dat moment andere woorden gebruiken.
‍

“Wat moet ik doen”

“Gaat ons kind dood?”

‍