Over verwoestende orkanen, verdwenen rode blosjes en kunstwerkjes uit het hart

We zijn al in de tweede week van de ziekenhuisopname en hadden niet verwacht dat de tijd zo snel zou gaan.

Inez kreeg vorige week zware chemo die zijn sporen aan het nalaten is als een verwoestende orkaan door haar sterke lichaam. Met opgeheven hoofd trotseerden we samen de uitdaging op de dagen dat ze de chemo kreeg. 24x wassen, 24x propere kleren, 24x bed verschonen. Dit soort chemo tast huid en slijmvliezen aan en wat hebben we ons best gedaan om dit te voorkomen. Jammer genoeg heeft ze alsnog uitslag en pijnlijke plekken gekregen op haar bovenlichaam. Maar klagen? Dat kent onze Inez niet.Dan spreek ik nog niet van de enorme misselijkheid waar ze mee kampt.
De hoeveelheid kartonnen bakjes die Inez versleten heeft de afgelopen dagen is absurd. Het is bewonderenswaardig hoe moedig ze hiermee omgaat. Alsof ze het accepteert en “er gewoon bijneemt”.
In het weekend besloot de arts om bijkomend extra medicatie te geven omdat ze het zelfs niet onder controle kregen.
Ze is vandaag nog steeds misselijk maar minder.
En net op het moment dat je denkt dat het ene weer beter is, begint het andere op te steken. Op een paar dagen tijd zijn er enorm veel aften ontstaan in haar keel. Ik moet niet uitleggen hoe vervelend het is om nog maar één aftje te voelen in je mond. Dit is van een ander kaliber. Haar hele keel is aangetast. “Zet maar wat water in de frigo mama” zei ze. Met een krop in de keel deed ik het. “Wat een wijs kind” dacht ik bij mezelf. Ze mag ook waterijsjes eten a volonté maar ze wilt niet. Bang dat het vies smaakt. Door de chemo verandert je smaakzin. Zelfs een waterijsje kan ineens helemaal anders proeven dan je zou willen.

Een paar weken geleden stond ik genietend te kijken naar haar rode wangen op haar snoet. Ik had deze rode “blosjes” al meer dan een half jaar niet meer gespot. En daar verschenen ze ineens. Nu moet ik er weer afscheid van nemen hoewel ik weet dat het normaal is. Haar bloedwaarden zijn aan het kelderen en de kans op koorts en infectie neemt toe.
Het verbaast me hoe snel ze anticipeerde aan haar nieuwe “situatie”. Je moet het maar doen zo in een kamer zitten, wetende dat je er niet uit mag.
Gisteren mocht een meisje van hier op de gang ook voor de eerste keer in 30 dagen van de kamer komen. Dat gaat door merg en been. Je voelt haar geluk tot in het diepste van jezelf. De glimlach die op haar gezicht stond was goud waard ook al merkte je dat mooie meisje haar “struggle”.
Inez voelt zich hier thuis en dat geeft ons moed en maakt ons gelukkig. Sia maakt elke dag wel een tekening of een knutselwerk die ze aan de verpleegkundigen geeft. Ieder werkje gaat gepaard met een mooie boodschap. Het doet me glunderen als moeder en het verwarmt mijn hart als je ziet hoe dankbaar de verpleegkundigen zijn telkens ze dit afgeeft.
Wat hebben we twee prachtige kinderen en wat hebben ze een goed hart.

En zo gaat het leven verder…. Zowel binnen als buiten het ziekenhuis.
En wij gaan ook verder en zijn dankbaar voor elke dag die we samen mogen beleven. Dankbaar voor het zonnetje dat schijnt in onze kamer. Dankbaar voor de goedheid van anderen. Dankbaar voor onze familie en vrienden.

‍